رودخانه ها یک مثال عالی هستند. مردمان مائوری رودخانه Whanganui در نیوزیلند به رودخانه اجدادی خود، Te Awa Tupua، به عنوان یک کل تجزیه ناپذیر نگاه می کنند که شامل شاخه های آن و همه عناصر فیزیکی و متافیزیکی آن از کوه تا دریا است. این رویکرد در سطح حوضه تضمین می‌کند که تمام آبراه‌های تشکیل‌دهنده رودخانه Whanganui، نه به صورت مجزا، بلکه با اشاره به کل رودخانه به‌عنوان یک اکوسیستم به هم پیوسته مشاهده و مدیریت می‌شوند.
در ایالات متحده، و به ویژه حوضه رودخانه کلرادو که من در آن بزرگ شدم، قوانینی وضع می کنیم که رودخانه های ما را بدون توجه به سلامتی آنها قطع می کند. این قوانین رودخانه های ما را بین حوضه های بالا و پایین به نصف تقسیم می کند، آب های زیرزمینی را از آب های سطحی جدا می کند، و شاخه ها را تقسیم می کند – آنها را به سهمیه هایی تقسیم می کند که در متر مکعب اندازه گیری می شود. ما رودخانه ها، سدهای خود را کنترل می کنیم و جریان آنها را برای آبیاری محصولات و تامین برق خود منحرف می کنیم. این رویکرد منجر به تخصیص بیش از حد، کیفیت پایین آب و خشک شدن رودخانه ها می شود.
ریشه های تاریخی
نگاه آمریکایی ها به طبیعت به عنوان “مالکیت” طولانی و عمیق است – و می توان آن را در نگرش مهاجران استعمارگر جستجو کرد. در طول ۱۷۵ سال گذشته، سیاست های فدرال به طور سیستماتیک شیوه های زندگی سنتی را در میان ۳۰ قبیله با پیوندهای تاریخی با حوزه رودخانه کلرادو مختل کرده است. در اواسط تا اواخر قرن نوزدهم، بسیاری از قبایل رودخانه‌ای در ذخایر کوچک محصور شدند و در برخی موارد به زور از خانه‌های اجدادی خود خارج شدند و رابطه‌شان با رودخانه‌ها به‌عنوان نگهبان اصلی‌شان قطع شد.
تاریخ استعماری مشابهی با مائوری ها مشترک است. در نیوزیلند، بیش از یک قرن قوانین، مقررات و اقدامات دولتی همچنین رودخانه Wanganui را تکه تکه کرده، سرچشمه آن را تغییر داده و سدهای برق آبی ساخته است که جریان آن را متوقف کرده و سلامت آن را تهدید می کند. از سال ۱۸۷۳، مائوری های محلی به دنبال حمایت قانونی برای رودخانه Wanganui بودند که منجر به “یکی از طولانی ترین پرونده های دادگاه نیوزلند” شد.
پنج سال پیش، زمانی که پارلمان نیوزلند قانون بی‌سابقه‌ای را تصویب کرد که به رودخانه وانگانوی این کشور «شخصیت» می‌داد، همه چیز تغییر کرد. برخلاف قانون ایالات متحده که طبیعت را به عنوان دارایی تعریف می کند، یک شخص حقوقی حقوق رودخانه را سالم و محافظت از آسیب می شناسد. همچنین چارچوبی است که در آن رابطه ذاتی از از رودخانه به مردم و مردم به رودخانه حامی.
قانون Te Awa Tupua (تسویه ادعای رودخانه Whanganui) در سال ۲۰۱۷ همچنین دفتر Te Pou Tupua را تشکیل داد که متشکل از دو نفر – یکی از آنها Matua Turama Hawira است – تا به عنوان چهره و صدای رودخانه عمل کنند.
یادگیری از دنیا
پیروزی مائوری ایوی در ته آوا توپوا (رودخانه اجدادی) به من انگیزه داد تا در سال ۲۰۲۰ سران قبایل را به نمایندگی از چهار قبیله از آریزونا به آئوتاروآ (نیوزیلند) بیاورم تا با وانگانوی ایوی ملاقات کنم. تبادل بین فرهنگی
جاده به رودخانه Wanganui از میان جنگل‌های سبزی می‌پیچد که آب‌های درخشان رودخانه را در بر می‌گیرد، در تضاد شدید با خاک قرمز و صخره‌های سر به فلک کشیده خانه بیابانی ما. به Hiruhārama Marae رسیدیم، یک منطقه ملاقات سنتی واقع در خم رودخانه، جایی که ابتدا با جامعه محلی مائوری به عنوان بستگان به توراما سلام کردیم.
ما سه روز بعد را در رودخانه گذراندیم و کاملاً غرق در فرهنگ و آداب و رسوم روابط جدیدمان بودیم. ما در مقابل Te Awa Repent ایستادیم و سرهای خود را به احترام خم کردیم زیرا راهنمایان مائوری ما با دعا و نیایش به اقتدار معنوی رودخانه اذعان کردند. دست هایمان را در بستر رودخانه بستیم و به خودمان برکت دادیم. این یک تجربه حسی بود. یکی از عشق، ارتباط و هیبت. رابطه ما با رودخانه شروع شد.
به عنوان مردم بیابان، این بزرگترین زمانی بود که بسیاری از ما در آب و اطراف آن سپری کردیم. برای قرن ها، رودخانه های ما در آریزونا دائمی بوده اند. امروز، جریان آنها اکنون در بهترین حالت متلاطم است. در طول ۱۰۰ سال گذشته، قوانین و سیاست های مربوط به آب به هفت ایالت اجازه داده است که به طور قانونی از آب بیشتری از حوضه رودخانه کلرادو استفاده کنند. برای جدی‌تر شدن اوضاع، افزایش دما و خشکسالی این مشکل را تشدید کرد، منابع آب را خشک کرد و جریان‌های فرعی را فرسایش داد. آخرین باری که رودخانه کلرادو به دریای بدون محدودیت رسید، در سال ۱۹۶۳ بود. کمبود، دولت فدرال را مجبور به انجام گامی بی‌سابقه برای قطع آب کرده است. بیش از ۴۰ میلیون نفر و نزدیک به ۴ میلیون هکتار از محصولات زراعی آمریکا و مکزیک اکنون به منابع آبی که به سرعت در حال کاهش است، وابسته هستند.
رودخانه های ما را شفا بده و ما را سالم نگهدار
ما در مقطع حساسی هستیم که در آن به یک رویکرد نوآورانه برای هدایت مدیریت منابع آب نیاز داریم. یکی که رودخانه های ما را از کوه تا دریا احیا می کند و آینده ای را تضمین می کند که در آن رودخانه های ما سالم هستند و به آب تمیز دسترسی دارند. تاکید برای نسل های بعدی
با تغییر نحوه رفتار و تفکر ما در مورد رودخانه هایمان شروع می شود.
ما باید شروع کنیم به دیدن رودخانه هایمان به عنوان سیستم های زنده و به هم پیوسته ای که نه تنها شامل عناصر فیزیکی بلکه متافیزیکی نیز می شود. ما باید همانطور که از خانواده های خود محافظت و مراقبت می کنیم با احترام و مراقبت با رودخانه های خود رفتار کنیم. تنها در این صورت است که تصمیمات ما در مورد مصرف آب مسئول خواهد بود و به حیات و طول عمر رودخانه های ما کمک می کند.
اساساً باید سلامت رودخانه را در تصمیم گیری در سطوح ملی، ایالتی و محلی در اولویت قرار دهیم. اگر اکنون تغییر کنیم، می‌توانیم رودخانه‌هایمان را شفا دهیم – و خود را سالم نگه داریم. دولت های قبیله ای، عوامل اصلی بسیاری از منابع طبیعی ما، می توانند به ما نشان دهند که چگونه و راه را به سوی آینده ای پایدارتر هدایت کنند.